Weblog Arnhemse (L)uitjes We go for the gusto

20 november 2008

Arnhemse Luitjes vieren 3e verjaardag

Filed under: Uncategorized — Corrien @ 00:14

Gekleed in rood en paars, met rode hoed, waaierden enkele groepjes dames geoefend en gevorderd in levenskunst, uit over Arnhem. Het was in november, zaterdag de achtste, maar het weer toonde zich desondanks van zijn beste kant.

Gedirigeerd door een papier waarop een uitdagende speurtocht was uitgestippeld, begaven zij zich door de sloppen en stegen van de Gelderse hoofdstad. Hier en daar stonden een paar dames, ook gekleed in rood en paars, hen op te wachten met champagne en een hartig hapje. Wat was hier gaande?
De dames van het Red Hat Chapter, de Arnhemse Luitjes, vierden hun derde verjaardag!
De zon scheen en de vrolijke kleding trok heel wat bekijks.
Na de speurtocht werden de dames aan het oog onttrokken. Zij hadden zich in de Groote Societeit teruggetrokken, voor een besloten bijeenkomst.Daar was het tijd om Queen Corien en de Vicequeen toe te spreken en hen een cadeau aan te bieden.
Tot verrassing van de Luitjes, voerde Marion, verkleed als boerin, een grappige act op.

Na deze vrolijkheid begaven de Luitjes zich aan het filmdiner. Een leuk concept; dineren en tussen de gangen door de film ‘Mrs. Henderson presents’ bekijken.
Het diner was een leuke afsluiting van de derde verjaardag van de Arnhemse Luitjes.

Vrouwe Eglantine.

18 november 2008

30 oktober 2008 Vierde Nationale Conventie in Den Helder

Filed under: Uncategorized — Corrien @ 20:59
Eindelijk is het zo ver: de dag van de Vierde Nationale Conventie is aangebroken! Via ik-weet-niet-hoeveel mailjes ben ik door de Rode Hoeden Aan Zee op de hoogte gehouden van de stand van zaken. De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen. Op de reis er naartoe alleen al verheug ik me enorm. Ik vind het geweldig leuk om veel Redhatters te ontmoeten en met hen feest te vieren. Even voor achten sta ik dan ook al goed geluimd en vol verwachting op de trein naar Arnhem te wachten. Plek genoeg, althans tot Arnhem, want de trein naar Den Helder mist een aantal wagons! Met ons chapter doorkruisen we deze op zoek naar voldoende zitplaatsen. Een aantal heren in pak met de laptop op schoot in de eerste klas kijken verstoord op. Ze hoeven niet bang te zijn: onze kaartjes zijn slechts geldig in de tweede klas en grijsrijden doet in Red Hat lady niet. Gezellig scholen we daarom samen op een balkon en zingen bij ieder station uit volle borst de liedjes, die onze queen voor vertrek al op het perron uitgedeeld heeft.

De dag is nog jong, maar onze benen minder! Dan is het toch prettig, dat er na Alkmaar zitplaatsen zijn. Corrien, die al die tijd met een zware tas heeft moeten sjouwen, laat tot verhoging van de feestvreugde de kurken knallen en de koninklijke bubbels vullen ons glas.

We proosten en toasten en genieten van de hapjes erbij. Zo treft de queen uit Alkmaar ons aan om de onze een enveloppe te overhandigen met allerlei bandjes en (vrij)kaartjes. Goed geregeld Rhazzers, compliment! De trein is inmiddels gevuld met heel veel paars en rood: een echte fleurige Train Hoot. Op het station in Den Helder aangekomen beweegt zich dan ook een paarsrode golf richting stationsplein, alwaar een draaiorgel ons opwacht. Voor de aanwezige adel die minder goed ter been is, staat de Jutterexpress gereed en de rest wandelt achter het orgel aan als zwaan-kleef-aan naar de feestlocatie.

Daar aangekomen wachten ons koffie en thee met een versnapering. Als de burgemeester en queen Linda Rose, Rozenkoningin van de Zeven Zeeën tot de Woestijnen (en alles wat daar tussen ligt), ons welkom geheten hebben kan het feest beginnen. Een heleboel ladies haasten zich naar de markt aan de andere kant van de gang om toe te geven aan hun shop untill you drop neigingen (ik zal geen namen noemen lady Roza, maar die handschoenen zijn werkelijk prachtig) terwijl de rest onthaald worden op zang, dans en cabaret uit de hele wereld. De workshop Salsa-dansen geeft ons de gelegenheid om elegant onze voetjes van de vloer te laten komen. Hiervan wordt gretig gebruik gemaakt. Dan is le moment suprème aangebroken: queen Linda Rose enz., enz., neemt het woord en overhandigt het stokje aan queen Knit Wit “de Wolligste”.

Deze uit wat loftuitingen en een bedankje waarna er een smakelijk Indisch buffet is. Met een vlieger in de hand nemen we uiteindelijk de Jutterexpress om huiswaarts te keren. Lady Roza’s dialoog met een van de reizigers (tja, had ie ons maar niet op moeten zoeken) bekortte de terugreis enorm. Met deze cabareteske afsluiting loopt de Vierde Nationale Conventie plezierig voor ons ten einde. En Rhazzers: bedankt voor alle energie die jullie in deze dag hebben gestoken. We zullen aan jullie denken als we komend jaar onze vliegers oplaten en hopen jullie naast alle andere Redhatters van Nederland op 25 april 2009 in Arnhem te kunnen begroeten!

vice-queen Lady Brimstone

4 november 2008

Internationaal dansen

Filed under: Uncategorized — Corrien @ 13:20

Loop, loop, wisselpas, stap, tik voor rechts, stap, tik voor links, loop, loop……in enkele hoofden werd dit na een poosje vertaald als stik, tap, o nee, nou ga ik weer de verkeerde kant op, waar is rechts ook alweer?

Ondanks alle moeite die de dansleidster Marja deed, stonden de rode hoedjes regelmatig op het verkeerde been en bleek internationaal dansen toch heel wat ingewikkelder te zijn dan de meeste deelnemende dames hadden gedacht. Een van de adellijke dames opperde dat het een echte sport is en in de ogen van de dames die regelmatig deze “sport” beoefenen is dat ook zo.

De oudste danseres bij Tarantella is 85 jaar oud en danst al zeker 40 jaar als het niet langer is. Op een regio bal afgelopen voorjaar waren er een dame die haar 100ste verjaardag vierde en een andere die net 98 jaar oud geworden was. Beiden dansen bij hun vereniging nog elke week een of twee dansen mee. Het is dus ook nog erg gezond.

10 jaar geleden, had ik mijn bejaarde moeder aan de telefoon en die vertelde me dat ze “het in haar broek gedaan had van het lachen” bij een poging internationaal dansen aan te leren. Ik zat toen in een periode waarin er weinig te lachen viel en besloot dat ik ook wilde lachen en ging op zoek naar een Volksdans groep. Na een moeizame start, waarin ik dacht dat ik het nooit zou leren, maar ook veel lachen, kameraadschap en steun ben ik uiteindelijk nog steeds aan het dansen, bij twee verschillende verenigingen en dus twee maal in de week. Ik zou het niet meer kunnen missen.

Enkele malen mochten de verwarde en uitgeputte Red Hatters even gaan zitten terwijl de leden van Tarantella een voorstelling gaven van hoe het kan worden als je regelmatig traint.

Tijdens de pauze werd er wijn met bubbels geserveerd, zoals het hoort als de Red Hat dames zich verzamelen, de leden van de dansgroep vonden dat helemaal niet verkeerd en deden zich eveneens aan de adellijke drank en de versnaperingen die er voldoende aanwezig waren, tegoed. Gesterkt kon iedereen weer de vloer op voor een dans op Afrikaanse muziek “Pata Pata” van Myriam Makeba. Een line-dans viel ook onder de internationale dansen, heel iets anders dan de Roemeense, Joegoslavische en Bulgaarse dansen die we voor de pauze hadden geleerd. Een Engelse hofdans, met partner ( wie danst er als man?) in groepjes van vier op een lange rij gaf reden tot veel hilariteit, oversteken, draaien, doorschuiven en dat alles op de maat van een wals. ’t Viel allemaal niet mee maar het was wel erg leuk, niet alleen de been- maar ook de lachspieren kwamen flink aan de beurt. Na afloop hebben een aantal dames nog een poosje uitgerust en bij gekletst in het buitenhuis van ons aller Freule Annabel, die ons verwende met wijn, sap en knabbeltjes en ruime banken om ons op uit te strekken en bij te komen van de vermoeienissen. Waarvoor onze hartelijke dank.

Het bestuur van Tarantella nodigt een ieder die zin heeft om het nogmaals te proberen van harte uit om op een woensdag middag binnen te lopen en mee te doen. Allicht dat er iets van de eerste kennismaking is blijven hangen. Uiteraard met de achterliggende gedachte dat er op die manier een nieuw lid te werven valt. Vergeet niet dat alle dansers ook van het begin af hebben moeten leren hoe het moet en precies weten hoe het voelt als je benen absoluut niet doen wat jij zou willen.

Wie weet tot ziens op de dansvloer in Oosterbeek.

Groet en zwaai, van Marguérite, Baronesse van het Gein tot de Hyrnen

Powered by WordPress