Weblog Arnhemse (L)uitjes We go for the gusto

4 juli 2009

Voor de tweede keer op vakantie bij Catharina Freule Oranje Blanje Bleu

Filed under: Uncategorized — Corrien @ 21:36


De echtgenoot van Catharina heeft haar gewaarschuwd. “Doe dit niet nogmaals want dan wordt het zeker een tegenvaller”. Niets is minder waar, zijn goedbedoelde waarschuwing is gelukkig gelogenstraft.

De Luitjes die deze keer uitverkoren waren om af te reizen naar Spanje ontmoetten elkaar ruim op tijd op het vliegveld in Weeze. Voor het grootste deel wisten ze waar ze aan begonnen alleen Beppie, Freule van Sterrenborgh en Marguérite, Baronesse van het Gein tot de Hyrnen wisten nauwelijks waar ze aan begonnen. Geheel onvoorbereid waren ze echter niet: de verhalen, foto’s en film van afgelopen jaar waren mede een reden geweest om deel te nemen aan dit uitje.

Iedereen was heel vroeg opgestaan. Het vliegtuig moest om 06.10 uur vertrekken, een uur van te voren aanwezig zijn, een reistijd van anderhalf uur dus reken maar uit!

De telling in het vliegtuig klopte niet, was er een verstekeling aan boord? Kapers op de kust? ( nee die kwamen pas later in dit verhaal ). Uiteindelijk bleek dat er aan de balie een vergissing had plaats gevonden: twee verschillende personen hadden hetzelfde nummer gekregen. Met ruim een half uur vertraging gingen we het luchtruim in. Velen bevonden zich binnen korte tijd in dromenland.

In Alicante stond Catharina ons op te wachten en na de formaliteiten voor het huren van twee auto’s konden we op pad gaan. Anneke, zittend op een stapeltje badhanddoeken, en Godefriede waren ook voor de rest van de week de zeer gewaardeerde chauffeuses. Wat een verantwoording, stuurmanskunst en uithoudingsvermogen hebben deze ladies getoond. Af en toe op alternatieve wijze maar altijd op tijd en op de juiste plek kwamen de Luitjes bijeen op markten, stranden, café terrasjes, in bergdorpjes en weer thuis.

THUIS, dat was het gevoel wat wij allen hadden bij Catharina. De bedden die geleend waren bij de zus van Godefriede waren verdeeld over de kamers boven en beneden en bij binnenkomst had ieder snel haar eigen plekje.

Na een kopje koffie en wat praktische informatie gingen we naar ons eerste lunch adres met uitzicht op de Rots van Calque, daarna wat rondkijken in Moraira. Onderweg naar huis een stop in de Super Mercado en daarna een duik in het zwembad, luieren in de zon en kletsen. In de loop van de avond nog een spelletje onder uiteraard, de leiding van Trace, “Wie is wie”, veel plezier en hilariteit alles vergezeld van koele wijntjes.

‘s Morgens in alle vroegte was er vanaf het balkon een vreemd schouwspel te zien; bij het zwembad lagen badhanddoeken uitgespreid met daarop een aantal ladies die met afwisselend benen of billen in de lucht allerlei vreemde poses aannamen. Janny had de leiding , met haar afgetrainde lichaam probeerde ze de dames te overtuigen dat ze allemaal even godinnelijk uit zouden komen te zien, als ze maar vol houden. De moed zakte al snel in de slippers, de vloer was te hard, de spieren te gevoelig.

Na een heerlijk ontbijt geserveerd door de eerste twee corvee dames, zijn we naar Xàbia gereden, een grote markt was ons doel en er werden diverse hoognodige zaken aangeschaft, zoals hoeden die nog niet de juiste kleur hadden, horloges, bloesjes en rokken.  Een living statue had nog al wat concurrentie van de rood/paarse dames wat betreft bekijks en het maken van foto’s.  De oude stad was ook leuk om te zien, maar het rijden in de overvolle smalle straatjes lastig en spannend. Uiteindelijk zijn we aan het strand beland waar we de zus van Godefriede hebben ontmoet die met ons mee ging lunchen. Enkele dames zijn daar gebleven om te zwemmen, anderen gingen naar huis voor een siësta. We werden later op de avond verrast met een ijskoude Gaspacho met garnituur. Echt Spaans en erg lekker.

Op Vrijdag zijn we vroeg opgestaan om eerst met de auto’s naar Xeraco te rijden waar we op de trein naar Valencia stapten. In de trein zat een jongeman gezellig op zijn gitaar te tokkelen maar ook daar weer ging veel aandacht van de overige passagiers  uit naar de bijzonder uitgedoste dames.

Vragen werden gesteld en beantwoord. Het treinstation in Valencia is een bijzonder mooi gebouw met veel mozaïek, schitterende plafonds, en wanden. Wij wandelden over brede marmeren trottoirs over pleinen en langs mooie oude bouwwerken naar het plaza de la Reina waar we met een dubbeldekker van de Valencia bus turistic  tijdens een tocht van ongeveer anderhalf uur de hoogtepunten van de stad hebben bewonderd. Het was verschrikkelijk heet en midden op de dag. Wij zaten op de bovenverdieping voor het mooiste uitzicht en gelukkig was het achter gedeelte overdekt en konden wij in de schaduw en tijdens het rijden in de wind zitten. Wij zagen niet alleen een deel van de oude stad maar ook het gedeelte met de futuristische gebouwen van de Ciudad voor Kunst en Kennis de Oceanogràfic en de beroemde brug Pont del Grau. Verhit en volgepropt met kennis over de stad gingen we op zoek naar een voordelig lunch adres. Steeds weer waren wij verrast door de lage prijzen van volledige menu’s.  Onze schatbewaarder, Christel ( zonder adellijke naam ) zorgde voor het afrekenen wat ons, na een donatie aan de schatkist bij het begin van onze vakantie, het gevoel gaf dat het helemaal niets kostte.

Na nog een uurtje “vrij rondwandelen” verzamelden we ons weer bij het station voor de terugreis. Een jeugdige vrouwelijke zakkenroller werd op heterdaad betrapt toen ze probeerde de rits van de rugzak van Catharina te openen. Na een heftige woordenwisseling verdwenen de straatmeiden die op hoge toon ontkenden iets te hebben geprobeerd.Het was weer eens duidelijk hoe voorzichtig je moet zijn met je spullen in grote steden.

Dezelfde avond nog, na thuis even uitgerust te hebben, gingen we op pad voor een spektakel aan het strand van Moraira. Wij konden zitplaatsen op de tribune krijgen en genoten van “De inval van de Moren”  het schouwspel speelde zich af op een groot strand, de deelnemers droegen prachtige gewaden en een spreker met een schitterende stem vertelde over de heldendaden van Christenen en de wreedheden van de Moren. Marcherende legereenheden, galopperende paarden, zwaardgevechten en oorlogsgeweld door middel van vuurwerk wat van alle kanten werd afgestoken. We zaten te schudden op onze stoelen maar bij iedere overwinning vlogen de rode hoeden in de lucht en schreeuwden we mee met het publiek Olé, Olé!!  Eerlijk gezegd hadden we geen idee waar het over ging, vroegen ons af wie nu eigenlijk bedoeld werden met de Moren maar alles was overweldigend en we genoten.

Voor de nieuwsgierigen onder ons:

De geschiedenis die op diverse plaatsen in Spanje wordt gevierd gaat over het volgende:

Na de instorting van het Romeinse rijk,en de  macht van de Visgoten, vielen in het jaar 711 de Moren Spanje binnen. De christenvorsten startten een tegenoffensief, de reconquista, deze strijd zou duren tot in 1492. De Moren voerden de Islam in en er ontwikkelde zich een Moors-Spaanse cultuur van het allerhoogste wereldniveau. Door een uitgekiend bewateringssysteem bloeide de landbouw.

De benaming Moren wordt toegekend aan Berbers die zich met de Arabieren vermengd hebben. Zij vestigden zich ook in Mauritanië. De Moren bevolkten eveneens de piratenschepen toen de Ottomanen  Noordelijk Afrika beheersten. Vandaar dat we ook Piraten met hun doodskopvlaggen bij het spektakel zagen. In de Sahara tussen Marokko en Sénégal  ( zeer zwarte mensen ) leven nog altijd Moren.

Het schouwspel werd de dag daarna nog voortgezet maar dat hebben we niet bezocht.

Op zaterdag zijn we naar Galon gegaan voor een kleine markt waar ook antiek en handwerk verkocht werd. Veel boeren met sinaasappels waren daar, 5 kilo  voor twee euro. Daar hebben we een voorraad van ingeslagen voor de overheerlijke sapjes bij het ontbijt. Uitrusten en koffie drinken hebben we gedaan bij  Halleluja, waar de eigenaar ons verraste met een truuk, hij goot wijn over zijn voorhoofd wat dan langs zijn ogen en neus in zijn uitgestoken onderlip liep. Het zag er nogal luguber uit, Op een plein in de schaduw, het was weer heel erg warm, hebben we een zeer exclusieve maaltijd genuttigd, de gerechten werden mooi gepresenteerd en de wijn was koel. Ook hebben we enkele tassen à 5 kilo sinaasappels voor 2 euro gekocht waarvan we lekkere sapjes persten bij het ontbijt.

Bij Catharina in het zwembad konden we de nodige verkoeling vinden. Lady Roza liet zich voorzichtig in het water glijden, met haar hoed op, die naar zij beweerde en bewees, watervast is. Bij het bereiken van het luchtbed wat ook in het water dreef wilde zij zich graag daarop vlijen maar de matras was daar niet van gediend. Hij verdedigde zich heftig, Lady Roza eveneens. Op een gegeven moment leek het alsof het luchtbed de overhand zou krijgen en onze Lady doodleuk zou verdrinken. Tot onze opluchting kwam Lady Roza weer sputterend boven, de hoed nog immer stevig op haar hoofd geplant waarna zij besloot de strijd op te geven.

De dag daarop zijn we de bergen in getrokken, gelukkig minder warm, prachtige uitzichten, schitterende natuur. We hebben in een bergdorpje onderweg koffie gedronken en met de autos door steile, zeer smalle straatjes gemanoeuvreerd. In Guadelest zijn we naar het kasteel gewandeld en op de terugweg werden we verrast door de fotograaf die fotos van ons gemaakt had met sleutelhangers met onze foto er op. De meesten hebben deze aangeschaft als leuk souvenirtje.

We moesten ons haasten om weer in Moraira te komen  waar we de optocht en afsluiting van de lokale feestelijkheden wilden bijwonen.

We verkregen via onze regelaars stoelen op de voorste rij langs de weg en zaten daar op een rijtje in afwachting van wat komen ging. Na niet al te lange tijd verscheen er een “voorloper” in Arabische kledij, puntschoenen inbegrepen, toen hij de Red Hat lady’s ontwaarde sperde hij zijn ogen open, hoorden wij mogelijk bij het schouwspel?

Vervolgens kwamen er enkele praalwagens maar ook veel wandelende groepen vrouwen of mannen, daarbij liepen ook veel kinderen. Achter de betreffende groep een orkestje met vrolijke muziek passend bij de voorgestelde acteurs. Alles met enkele minuten tussenpauze zodat je alles goed kon zien en horen en er geen kakofonie van geluiden van diverse orkesten te horen was. Eerst zagen we de diverse groepen Christenen, Prinsessen in schitterende kledij, Prinsen, edelen, officieren, dappere mannen in vele vormen en steeds op hun mooist uitgedost, echt van die “moeder hou je dochter vast” types, zoals ze beschreven worden in de Bouquet reeks, vervolgens kwamen de Moren, Piraten, Sjeiks, en haremdanseressen, ook de schitterend uitgedoste paarden lieten hun kunsten zien. Op een gegeven ogenblik stopte een dikke pascha met een kromzwaard recht voor onze freule Agatha en bood haar op de punt van zijn zwaard een armbandje aan, onze blozende adellijke jonkvrouwe,  herkend als zodanig, nam onder vele dankbetuigingen het geschonken kleinood aan.

Alle terrassen waren gereserveerd voor een avondmaaltijd en het was even zoeken naar een plekje waar we slechts een drankje konden nuttigen. Terwijl we daar zaten kreeg Beppie bijzondere aandacht van een “Piraat” terwijl het vuurwerk los barstte, de wind was landinwaarts, en stukken ervan kwamen op onze hoeden neer, voor deze gelegenheid benoemd tot beveiligingshelmen.

Nog geheel niet moe gingen we op het terras bij Catharina nog even door met spelletjes tot op een gegeven ogenblik vanuit een naburige woning een woedende kreet kwam “Quiet now, otherwise I call the Police!” Als betrapte kinderen waren de luidruchtige dames prompt tot fluisterniveau terug gebracht. Een beetje vreemd was de reactie van de buurman wel, het was tenslotte fiësta en iedereen ging laat slapen. In de benedenslaapkamers bleek bezoek te zijn geweest wat tot grote hilaritiet heeft geleid, jammer dat degenen die boven sliepen dit hebben moeten missen, ze hadden graag kennis gemaakt met Jacob en de speciale outfit.

’s Maandags naar Althea, winkelen en een flinke klim naar de oude stad. Na een mooie rit langs de kustweg, bij restaurant Peking, voor bijna niets een Chinese maaltijd genuttigd en bijtijds weer thuis omdat een aantal in de Nederlandse club gingen bridgen, naar verluid met goed resultaat.

De laatste dag zijn we nog naar het strandje van La Portet gegaan, enkelen gingen winkelen, anderen zwemmen en zonnebaden, verschillende onder de parasols op een terrasje lekker genieten van het uitzicht en de strandgasten. Een hapje gegeten en naar huis om koffers te pakken. Voor onze laatste maaltijd was er  besproken in een zeer typisch Engels restaurant met lichtjes in de tuin, vlak bij ons logeeradres.

Tenslotte bijtijds naar bed want we moesten vroeg opstaan om naar Alicante te gaan om het vliegtuig naar huis te nemen.

Zeer moe maar ook bijzonder voldaan, vol met goede herinneringen en een dankbaar gevoel naar onze bijzondere gastvrouw viel ik na thuiskomst en het aaien van de kat in een diepe slaap.

Marguerite Baronesse van het Gein tot de Hyrnen

Powered by WordPress