Afgelopen zaterdag heb ik iets gedaan waartoe ik nog nooit te bewegen ben geweest (en ook niet meer zal zijn). Ik heb een wandeling gemaakt van een vastgesteld aantal kilometers, waaraan uiteindelijk niet eens een (kleine) medaille viel te verdienen. Nee, ik deed dat letterlijk voor een appel en een peer die zich in een milieuvriendelijk tasje bevonden wat mij bij inlevering van een sleutelhanger werd overhandigd. Ik had liever de sleutelhanger behouden.
Laat me duidelijk zijn: Ik ben géén wandelaar. Als kind werd er door mijn moeder en stiefvader steevast “gewandeld”. Weliswaar door de mooie natuur rondom het dorp waar ik geboren ben, leerde daardoor ook veel planten en vogels kennen. Ik herinner me echter vooral de blaren op mijn hielen en tenen, de plasjes achter de struiken, regen in mijn nek en koud sijpelend langs mijn rug, bevroren vingers, gesjok (ver) achter de gestaag voortstappende ouders. Dit herhaalde zich tijdens de vakanties in diverse provincies van ons land, waar we in een familie pension, met voornamelijk oudere gasten, verbleven en s’morgens, s’middags en s’avonds “prachtige wandelingen” maakten, vaak met een lunchpakket op zak.
Wandelen als vertier heeft mij echt helemaal nooit aangetrokken. Ik loop uiteraard regelmatig ergens heen, ik liep voorheen en sedert kort ook weer, met mijn hond. Ik liep met de kinderen mee met de avond vierdaagse, dat hoort zo als moeder. Ik loop naar een mooi punt in de bergen om van een prachtig uitzicht te genieten. Ik loop door winkelstraten, best wel graag eigenlijk, als er een terrasje of leuke lunchroom in het vooruitzicht is.
Sedert ik last heb van de gevolgen van een auto ongeluk valt het wandelen me lichamelijk extra zwaar. Vreemd dat ik wel van dansen hou en dat ook veel doe. ’t Zal wel tussen mijn oren zitten!
Waarom in vredesnaam schreef ik me dan in voor de Bourgondische fruitwandeling die op het forum aangekondigd werd? Omdat ik vind dat ik, dát wat mede Luitjes kunnen, ook moet kunnen; mogelijk de foto’s van de vorige wandeling op de site, die er zo gezellig uitzagen; heel goed mogelijk dat ik gelokt werd door de kreet “Bourgondisch”. Voor alles: Als Red Hatter sta je open voor een uitdaging! Toch?!
Het gezelschap was bijzonder prettig, zoals ik al verwachtte. De boomgaarden en de plekken waar we langs liepen waren mooi, de appel, de fles water, de oliebol en de groentensoep zonder balletjes waren zeer Bourgondisch. Het weer knapte zienderogen op en we zaten uiteindelijk na de finish heerlijk in het zonnetje. Op het terreinvan de finish en daarna op het gezellige terrasje had ik het nog het meest naar de zin. Mijn medeloopsters zullen misschien zeggen dat ik het te zwaar gemaakt had voor mezelf door mijn puppy Beertje mee te nemen en als ze moe werd, in een tas mee te slouwen. Mogelijk, maar zelf had ik niet het gevoel dat ik daar nou extra last van had.
Nee, mijn hele wezen, mijn benen, mijn blaas, alles vertelde mij; wandelen, NIKS VOOR MIJ.
En Beertje heft zondag niet anders gedaan dan slapen!
Met dank aan Baronesse van het Gein tot de Hyrnen
