Weblog Arnhemse (L)uitjes We go for the gusto

27 oktober 2009

Luitjes bezoeken Russisch Hof in de Hermitage

Filed under: Uncategorized — Corrien @ 01:15

Op 20 oktober j.l. gingen “de Luitjes” per trein naar Amsterdam.
Het reizen op zich met deze dames is steeds vol verrassingen,
tot op het hilarische af. Maar goed: wij arriveerden op CS (in twee
partijen i.v.m. gescheiden treinstellen), met de oprechte intentie:
voortaan in het midden van een trein plaatsnemen vanuit Arnhem,
opdat iedereen “kan aanschuiven”. (wordt vervolgd).

De koffie met toebehoren gaf natuurlijk enige problematiek. Waar…
gelukkig na regio CS, Magere Brug (heerlijk gewandeld in het zonne-
tje langs de Amstel) streken de dames neer (3e poging) op een terrasje
bij de Blauwbrug. (n.b.: naam te danken aan de blauwgeverfde houten

ophaalbrug. (kopie van de Pont Alexandre III); de Magere Brug is uniek en typisch amsterdams, een prachtig gezicht wanneer er honderden lampjes branden (schitterend spiegelbeeld in het water). “Magere” heeft twee betekenissen nl. zeer smal en n.a.v. een vroegere 17e eeuwse brug met financiële steun van twee zusters, genaamd: Magere, die in de buurt woonden.

Aldus inspiratie te hebben opgedaan: óp naar de Hermitage om de ten-
toonstellingen “Aan het Russische Hof” te bezichtigen. Het voormalige
“Amstelhof” is een zeer indrukwekkend gebouw, met imposante binnen-
plaatsen.
De entree: de Ossenpoort (voormalige dienstingang) dankt zijn naam
dat hier naast potten en vaten, levende have werden binnengebracht,
waaronder ook ossen, die ter plekke werden geslacht.

Gezien de mate van affiniteit m.b.t. het recentelijk bezoek aan St. Peters-burg, ging het in eerste instantie om de tentoonstelling gewijd aan hetRussische hof in de 19e eeuw. Specifiek in de tijd van de laatste Romanov-tzaren, die hun residentie hadden in het Winterpaleis aan de Neva-rivier.

De tentoonstellingszalen toonden de belangrijkste aspecten van het exorbi-tant rijke hofleven. Het hofprotocol (audiëntiezaal), de staatsiejaponnen, hof- kostuums en de imposante Romanov-troon.

Met be- en vooral verwondering was dit te aanschouwen. Wat een rijkdom en extreme luxe. Geen wonder dat zich het o.a. uitte in enorme sociale, maar vooral politieke onrust – het lijfeigenschap werd heel laat afgeschaft – zowel nationaal als internationaal. De onvrije boeren-bevolking en ook de aanzienlijken, werden immers aan de staat dienstbaar gemaakt.

De balzaal toonde ons overweldigende kostuums en bijpassende accessoires. Soms werden – in korte tijd – meer dan 40 bals voor de rijke adelijke families georganiseerd, dus vele per week. De portretten zijn topstukken, de inrichting zeer levendig, de zwierige avondjurken/galajaponnen (kostbaar brocaat al dan niet met goud/zilver-draad voorzien) in glazen vitrines.

Tevens kandelabers, sierpotten (kostbare gesteenten, zoals porfier, jaspis e.a.),welke beschilderd waren met afbeeldingen van beroemde nederlandse meesters,o.a. Ruysdael. Zij toonden de rijke bovenlaag van Rusland destijds, tevens met vele rijkdommen aan ertsen, mineralen en andere produkten in Rusland aanwezig.

Het is – voor zo’n eerste keer – te veel om op te noemen, laat staan op te nemen in onze grey cells.

Uiteraard werd de in Nederland bekende tzaar Peter I de Grote uitvoerig na-
der belicht, gezien het feit dat hij zich intensief met westerse techniek zoals scheepsbouw heeft bezig gehouden. (o.a. in Zaandam, scheepstimmerman op werf V.O.C.).
Hollandse technici werden naar Rusland gehaald om leger en vloot op te
bouwen volgens de nieuwste methodieken; alsmede een bloeiende handel.
(pelzen uit Siberië en andere produkten). Peter de Grote was letterlijk en figuurlijk een man van grote postuur (ca. 2 meter dacht men).

Ook de liaison Oranje/Romanov werd overzichtelijk gepresenteerd. Staatkundig, belangrijke verstandshuwelijken waren gebruikelijk.

Voor onze Luitjes, die St. Petersburg hebben bezocht konden uitvoerig in di-
verse tentoonstellingen nog eens de grandeur van het tsarenrijk zien.
De Romanov-dynastie was ruim driehonderd jaar oud en werd uitbundig
gevierd in 1913. De laatste tsaar Nicolaas II (en aanhang) werd vermoord.

In het lijvige boek “Amstelhof van Verpleeghuis tot Museum” wordt de goede verstandhouding tussen St. Petersburg en Amsterdam uitvoerig belicht. In 1697 was Peter de Grote te gast in Amsterdam en zag de grachten. Hij liet St. Petersburg bouwen in een moerassig gebied en vooral een 40-tal grachten naar amsterdams model aanleggen (1703).

Voormalige – prachtig gerestaureerde – “Amstelhof”:
Het gebouw herbergde vanaf 1683 hulpbehoevende bejaarde vrouwen (besjes), vanaf 1719 ook mannen. De zusters diaconessen deden hun taak zuinig maar wel rechtvaardig.


Bestuur zetelde in de regenten/ssenkamer.(dit alles was mogelijk gemaakt doordat de rijke koopman Barent Helleman overleed in 1680 en had de diaconie tot zijn enig erfgenaam benoemd).
De behoeftigen dienden dankbaar te zijn dat zij hier tot hun levenseinde verzorgd werden. Voor ons – als zelfstandige Luitjes – een niet te bevatten leven.
(’s avonds sliepen de besjes met vieren in de kleine chambrettes rondom
de binnenplaatsen destijds). Godsdienst speelde een grote rol. Maar men moest ook, indien kon, werkarbeid leveren; dat waren er talloze. (linnenkamer, spoelhuisje boven de Amstel, koren-zolder en in de keuken).


Soms waren er meer dan 400 mensen gehuisvest.
men moest zelfs op een trap staan om te kunnen roeren, levert een interessant beeld op om deze mensen te kunnen voeden. (ref.: Een dag uit het leven van Jurriaen Crol en Aaltje Loomans).

In 1996 nam de heer Ernst W.Veen kontakt op met directeur Michail Piotrovsky (directeur Hermitage St. Petersburg) dat resulteerde in vruchtbare samenwerking en fascinatie voor Amsterdam.
De basis van de Hermitage is gevormd door 225 schilderijen van vooral Hollandse en Vlaamse meesters, hetgeen thans groots is voortgezet door gelden van diverse sponsoren.

Na deze educatieve rondgang was er uiteraard grote behoefte aan versnaperingen.


Ja, in Amsterdam zijn hiervoor talloze mogelijkheden. M.a.w. deze leerzame,
gezellige, maar vooral zonnige dag werd zoals gebruikelijk besloten met een
zéér prettig samenzijn in bruine etablissement(en).

Wèl moet nog even “van het hart”: zelfs in Amsterdam, trekken wij als flamboyan-te Redhatters veel – vrolijk – bekijks.
De interviews, foto’s, gefilmd wordende, waren talloos.

Freule Viola,

Powered by WordPress